Soms heb ik even genoeg aan een enkel blad. Met druppels van de regen. Of heeft er iemand tranen vergoten op een moment dat ik even niet keek? Niet bij de les, gedachten elders? Onbekend verdriet, dat slechts met een zesde zintuig is waar te nemen.
Of ik vind een krans van blaadjes voldoende, zoals die van de lupine, de plant die we kennen van vroeger. In tuinen, maar ook in de provincie, langs wegen en zandpaden. Na de bloei onder te graven, wordt de grond beter van, structuur op een hoger plan.  De eenvoud zelve, het beeld schreeuwt niet, vraagt een beetje aandacht voor de wereld om ons heen. Direct binnen bereik, kijk! Een enkel blad, beregend. Of een laagje bladeren, met druppels. Párels. Wat een rijkdom!

foto’s: xa9janblaauw, april 2008