Nee, Jacob Stijkel speelde géén piano destijds, hij deed alsof, dat kon hij heel goed. Soms komen de herinneringen aan hem helder in het bewustzijn. De Scheemter jaren, de jaren van de ULO, van de voetbalclub in het geelzwart, de jaren van JH "Esbxf6rg". Toen trokken we geruime tijd intensief met elkaar op. Vaak at ik er een broodje, gingen we "tussen de middag" nog gauw even een balletje trappen op het veldje van Vredenhoven, om beurten in het doel. Jacob was de prater, had meer branie, soms een echt "lefgozertje", altijd in voor een geintje. Een enkele keer gingen we samen naar de Stad, naar zijn zuster Fré, die eigenlijk minstens zo bezorgd over hem was als Jacobs moeder, schatten van mensen. Zonder blikken of blozen liet hij me daar iets van de rosse buurt zien, ging in onderhandeling met een prostituée (‘te duur…") en maakte ’s morgens een krachtontbijt van verse eieren, melk en suiker….. Zijn ouders hadden in vroegere jaren het welbekende café aan de Havenstraat/Diepswal in Scheemda. Jacobs vader ging later de bouw in, net als zijn broer. Eerst in Scheemda, later verplaatst naar Winschoten, aan de Bovenburen.
Jarenlang zagen we elkaar niet meer, ik schreef het al in een voorgaande bijdrage. Vorig jaar (of was het al eerder?) las ik zijn overlijdensbericht, na een slopende ziekte, optimistisch als altijd benaderd, maar toch….. Af en toe hoor ik zijn stem, zie ik zijn gezicht met die beginnende grijns om zijn mond. Lévende herinneringen.