Een TV-kijker ben ik niet, zeker niet op dinsdagavond, als er niets van mijn gading is op de publieke zenders. (Naar commerciële zenders kijk ik sowieso al zelden of nooit). Toch vindt mijn vrouw het samen kijken naar iets intrigerends hoogst aangenaam en dan biedt de aloude video uitkomst. Onlangs werd de klassieker "Casablanca" uitgezonden op Canvas, dat legden we keurig vast.   Gisteravond genoten we wederom van deze onontkoombare movie met Humphrey Bogart en Ingrid Bergman in de hoofdrollen. Die Bogey met zijn mysterieuze uitstraling ondanks zijn onmogelijke stem….. En Ingrid Bergman blijft een prachtige verschijning met erotiserend kusvermogen en een uitgebreide garderobe. Het verhaal liegt er niet om: De Tweede Wereldoorlog, Parijs bezet door de Duitsers, Frans Marokko nog "onafhankelijk", vallend onder Vichy. De gevluchte Amerikaan Rick die is neergestreken in Casablanca na een kortstondige, maar ingrijpende ontmoeting met Ilsa Lund in Parijs. Rick’s Place blijft als bar-restaurant (en gokhal) dankzij o.a. entertainer Sam  en de weinig scrupuleuze Franse commandant Renault zo lang mogelijk succesvol open. Ook al wil de door Berlijn gestuurde majoor Strasser dat veranderen, zeker na de komst van Viktor Laszlo, Europees verzetsleider (en echtgenoot van Ilsa Lund…..) Het lijkt er op dat Rick met Ilsa de dans wil (en kan) ontspringen, maar uiteindelijk zorgt "sentimentalist" Rick ervoor, dat Ilsa met Viktor Laszlo per vliegtuig vertrekt.   Majoor Strasser, die dat op het laatste moment wil voorkomen, wordt door Rick neergeschoten, commandant Renault ziet nieuwe mogelijkheden en laat zijn manschappen "elders" naar de daders zoeken.
Onvergetelijk blijft vanzelfsprekend de song van de film: "As time goes by", gezongen en gespeeld door pianist Sam, al ben ik de melodie nu al weer kwijt, schiet me zo wel weer te binnen. Melodrama? Och, wie weet, maar wel ontroerend mooi!