Een derde, en laatste, keer kies ik een fragment van het verhaal dat Aafke Steenhuis in 2006 schreef als haar bijdrage aan het boek over de Vaarweg Lemmer-Delfzijl. Op vrijdag 1 september 2006 stond/zat Aafke bij de spoorbrug, aan de Zuidhornkant van het kanaal. Geboren in Delfzijl, maar voor een groot deel getogen in het grootdorp dat tevens naamgever van onze gemeente is. (Zie ook voorgaande blogs)

3e fragment (blz.219-220)

“Niet alleen voor ons kinderen, ook voor onze ouders was het nieuwe Kanaal, zoals het Van Starkenborghkanaal in het dorp werd genoemd, belangrijk. De vader en moeder van Dinie en Vronie, Andries en Lena de Vries hadden zowel elkaar als hun inkomsten aan het kanaal te danken.
In de crisisjaren, toen Andries een jongeman was, was zijn ouderlijke boerderij failliet gegaan, vertelde hij me eens. “Heel veel mensen uit het dorp hebben toen wel een paar jaar hun brood verdiend bij de aanleg van het kanaal. Ook mijn broer Fokke en ik. Het is gedeeltelijk met de schop gegraven. De spoorbrug was een brok beton. Daar zat veel werk bij.” En Lena, die op de baggermolen van haar vader en moeder opgroeide, vertelde: “In de jaren dertig kwamen we met ons baggerschip vanuit Drenthe in Zuidhorn aan. De spoorbrug was al gebouwd, het kanaal moest deels nog gegraven worden. Wij lagen met ons schip in het stuk dat al klaar was, mijn vader baggerde het volgende stuk uit. De weg langs het kanaal was nog niet aangelegd, dus je zat midden in de modder. Als ik naar de kerk ging, moest ik klompen aan en mijn schoenen in mijn tasje doen. Ik was heel vroom in die tijd. Andries was de organist van de kerk. Hij hield netjes de deur voor me open als ik eraan kwam. Dat heeft twee jaar geduurd. De laatste zondag dat we hier met onze baggermolen lagen, stond hij bij de brug en vroeg of ik een eindje met hem ging fietsen.”
(:)
Blz.220:
Vier keer per uur hoor ik op mijn plekje onder de kastanjeboom de trein over de spoorbrug daveren. Zoals de schepen in het kanaal me met mijn kindertijd in Delfzijl en met de zee verbinden, zo is de trein naar Groningen verbonden met mijn toekomst.
In de hoogste klas van de lagere school kwam de hoofdmeester bij ons thuis. “Ze moet niet in het dorp blijven”, zei hij, “ze moet naar de middelbare school in Groningen. Dan kan ze later naar de universiteit.” Zes jaar lang reisde ik met de trein heen en weer van Zuidhorn naar de stad. Later, toen ik als journaliste met de trein door het zuiden van Zuid-Amerika reisde, heb ik de hoofdmeester een ansichtkaart gestuurd om hem te bedanken.

OpmJB: Tegenwoordig is er zes keer per uur een over de spoorbrug daverende trein te beluisteren…. De kastanjebomen bij de spoorbrug worden gekapt, net als de populieren al is overkomen…. De hoofdmeester destijds, van de OLS, was meester Wibbens. Toen ik bij hem aan school stond (van november 1967 tot augustus 1972), heeft hij nog wel eens verteld over Aafke Steenhuis. Toen ze in haar studententijd trouwde, is meester Wibbens naar de receptie geweest. Naderhand schudde hij nog eens zijn hoofd, over zo’n studentenhuwelijk. De materiële soberheid: “Een tafel, een bed, twee stoelen… Gek? Ze zijn gek op elkaar…!” En dan volgde de bekende Wibbens-lach….

Tot slot, bladzij 221:
“De spoorbrug is nog dezelfde van vroeger. Maar toch. In mijn jeugd was hij groot en imposant, een machtig geheel van hoekige betonblokken met binnenruimtes als in een bunker. Nu heeft zich een groene aanslag op het grijze beton vastgehecht, hij is aangetast door betonrot en beklad met graffiti. De spoorbrug is een kwetsbare, droevige oude brug geworden – maar nog even mooi als vroeger.”

OpmJB: Einde der dagen voor de oude spoorbrug… Eigenlijk had ie al vervangen moeten zijn, maar deze projecten lopen bijna altijd vertraging op. Ben benieuwd of er nu inderdaad in 2016  daadwerkelijk wordt gebouwd… En of de nieuwe spoorbrug uiterlijk 2019 functioneert…..

De oude spoorbrug in grijstinten…. Op de achtergrond het toen nieuwe openluchtzwembad “De Dobbe”… Een ander verhaal…..