Als ‘vluchten kan niet meer’ werkelijkheid wordt
in je eigen hoofd je bent immers al gevlucht
gedachten in kringetjes doldraaien steeds maar
door vrienden en goedwillendheid wankel gestut

uitzichtloosheid je dwingt naar de krochten
van het gebouw waar gastvrijheid kwelt door
naderend afscheid kortsluiting ontstaat vuur
in de vroege ochtend alarmbel doet rinkelen

te laat immense vraagtekens projecterend
op deur die niet meer opengaat is ‘het leven
gaat verder’ een sidderend stilstaand beeld
inclusief emoties onmachtig tot herinnering

r.i.p. E. – 19 maart 2008