Tijdens mijn kinder- en jeugdjaren, in Midwolda (Old), hadden we thuis eigenlijk altijd een poes. Die hoorde bij het gezin, vonden mijn broer en ik. Onze ouders dachten daar wel eens anders over, vooral als de poes ongewenst zwanger werd en de jonkies werden geboren. Drama’s…..  Soms bleef er een jong katje bij, tot onze vreugde. Er hing dan ook in die fase aan de tafelrand een leeg garenklosje aan een touwtje, ontwikkelingsmateriaal pur sang. Een spannende bezigheid was ook een bewegend touwtje voor de neus van junior, die bereid was de dolste capriolen te maken. Helaas duurde die speeldrift nooit zo lang, in mijn geheugen. De poes werd vaak wel aanhaliger, binnen bepaalde grenzen, kat blijft kat.
De laatste hond die we thuis hadden, Tommie (zo heetten ze in mijn herinnering allemaal….), ging dood toen ik de kleuterleeftijd nog niet was ontgroeid. Ongetwijfeld hebben wij aangedrongen op de komst van een nieuw exemplaar, maar mijn ouders gingen niét overstag (hetgeen nxf9 op meer begrip van mij kan rekenen dan toén…) Katten bewonder ik nog steeds, behalve als ze veel jonge vogels verzamelen en/of in onze tuin schijten. Honden hou ik meestal wat meer op afstand, zeker sinds de beet tijdens een wandeltocht bij Smeerling. Pien, van de overburen, is natuurlijk een uitzondering, in het bijzonder als het jonge dier speelt met Jente, zijn onderbaasje. En wie is de overwinnaar?              foto boven: collectie fam.Blaauw xa9janblaauw, 2007