Zo, die twee bezoeken aan het UMCG zitten er weer op! Soms kom je tijden niet in een ziekenhuis, zelfs niet voor patiëntenbezoek; een volgende fase lijkt het alsof je kind aan huis bent, in die merkwaardige wereld van het universitair medisch centrum aan de Oostersingel, pardon, aan het Hanzeplein….. Gistermiddag een bloeddrukmeter opgehaald, voor een 24-uursmeting. Meterkastje aan de broekriem, drukband om de bovenarm, verbindingskabel keurig onzichtbaar onder de kleren, in deze tijd van het jaar een simpele opgave. Techniek? Prachtig! Elk half uur werd de drukband opgepompt, gaf het apparaatje precies de bloeddruk aan + de hartslag. Op dat moment even stilstaan, of zitten, of liggen, het betreft gevoelige apparatuur. "Dat wordt wat, vannacht", dacht ik. Viel nog mee ook, ‘k heb zelfs af en toe geslapen…..
Vanmiddag het hele zaakje weer teruggebracht, snelle ontkoppeling. Komende week belt de cardioloog over de resultaten en de conclusies daaruit. Een dag later naar de Algemene Interne voor een gesprek met de internist over het dikke-darmonderzoek. Het UMCG is nog niet van me af…..
Wat me het meest is bijgebleven van de UMCG-visite? Een zilvermeeuw met een aardappelschil, achtervolgd door een zwarte kraai, geobserveerd door het grote raam van de nooduitgang.
Nog iets… Op beide middagen reed Arriva alvast een leeg treinstel voor op het moment dat ik spoor 4a betrad. "Stapt u maar in, meneer!"
Arriva, ’t is niet alleen maar kommer en kwel!