Citaat:
(:)… en deze critici zijn ongeveer te vergelijken aan het meer dan tragische geval waar men bij vergissing het kind heeft weggegooid en de nageboorte in de wieg gelegd. Maar het meest tragische van al, dat zij deze vergissing als de normale toestand zijn gaan aanzien, en hun onvolkomen apothekersmentaliteit willen opdringen aan de natuurlijk bevruchte, zwangergaande en barende schrijver. En zeg me niet meer ‘ge beschrijft altijd abnormaliteiten en noemt dat dan normaliteiten‘, want waar is de grens die het normale scheidt van het abnormale? Bezie de grootmeesters bosch en breughel en goya, hoe zij met hun penseel de fatsoenlijke en zeer burgerlijk normale lijn hebben uitgewist…. en hoe gij de triestige moed krijgt om over hun schilderijen die lijn opnieuw te trekken met een brok krijt. En luister tevens naar wat een bekend psychiater me zei: ieder mens is een abnormale, maar de grote hoop manifesteert dat niet voldoende om hen in een krankzinnigengesticht te kunnen opsluiten. En daarbij, kunnen de normalen niet het vlugst en het scherpst uitgebeeld worden langs de abnormalen om? (:)

Uit: "De Kapellekensbaan" – LOUIS PAUL BOON – Uitg.: De Arbeiderspers/Em.Querido – Amsterdam – blz. 21 – 21ste druk 1985 – omslag: Wout Muller