(..)
Een deur piept open, sloffende voetstappen. Charlotte spookte weer rond. Een harde bonk, glasgerinkel, valt er iets op straat? Ik sta op. Ze staat voor de open kamerdeur. Ze heeft alleen haar onderbroek en bustehouder aan. Ze tilt het tv-toestel op en gooit het uit het raam. Er volgt een klap als van een ontploffende bom, we zitten hier tweehoog. Ik sta versteld over haar kracht. Ze draait zich om. Eén moment kijkt ze me verwilderd aan. Dan grijpt ze naar de vogelkooi van de oude kaalkoppapegaai.
(..)

Uit: "De hospita’s" – FRANS POINTL – blz.54 – uitg.Nijgh&VanDitmar, 2e druk december 1996