Van ‘Paardje beslaan’ tot ‘Peerd van Ome Loeks is dood’, van "Er hangt een paardenhoofdstel aan de muur" tot "Het paard van de waard in Bolsward"…. Páárden spreken tot de verbeelding, tot mijn verbeelding, ook al heb ik nog nooit op een paardenrug gezeten, een paard geborsteld of gemend. Alhoewel, dat laatste klopt niet helemaal. Vroeger mocht je van Arie Schrik, knecht bij Oortwijn Botjes, wel eens naast hem zitten voor op de wagen met koren en dan mocht je ook wel eens even drie tellen de leidsels vasthouden. Glorieus moment! Maar verder…. Paarden , daar keek en kijk je naar! Om hun lijnen, hun kleur, hun ondoorgrondelijke uitkijk…

Zoals dit exemplaar, in het weiland langs de Noordhorner Mokkenburgweg bij de spoorbaan. In de zomerhitte, geplaagd door vliegen die met je staart of het schudden van je k…, pardon, van je hoofd nauwelijks zijn te verwijderen.

Of dit paard in het weiland bij het nieuwe huis van Zwama’s aan de Meidoornstraat in Noordhorn.  Nieuwsgierig kijkend wat die kieker uitspookt, maar ondertussen doorgaand met het consumeren van vers groen. Kenmerkende bles, oren gespitst.

Of het maatje in datzelfde weiland bij de Zwama’s, heel anders van kleur, steeds op zoek naar plukjes behapbaar gras.
Paarden…. In Noordhorn vind je ze gelukkig op vele plaatsen: de Tempelpaarden, de Kazemierpony’s, de paarden van Piet Bos op het terrein van het oude zwembad bij de Noordhorner Tocht. Alleen:
Alleen: Paardje beslaan, wie heeft dat gedaan? De smid vol roet, die kan dat zo goed…. Die smid is nergens meer te vinden. Of hoeft dat niet meer, paarden beslaan? Ontbreekt het daarom onze huidige wereld aan geluksgevoel door het verdwijnen van de hoefijzers?

foto’s: xa9janblaauw, augustus 2008