Soms moet je verjaardagscadeaus verdiénen! Zelfs als ze zijn vertraagd…. Zoals afgelopen zaterdagmiddag 9 augustus toen de kinderen onze gastvrijheid genoten achter in de tuin, al vast aan de appeltaart waren begonnen in afwachting van de terugkeer van de heer des huizes die het weer eens nodig had gevonden er met zijn Canon op uit te trekken. Tijd om ook van de appeltaart te genieten was er nauwelijks, er kwam vrijwel direct een opdracht ter tafel. Dé opdracht: vijftien letters op kartonnetjes die in een bepaalde volgorde dienden te worden gelegd voor de zingeving. (Ja, eerst kreeg ik er maar 14, een extra-handicap…Of pesterij?) Ik wilde me niet laten kennen (een onmogelijke zaak) en begon goedmoedig mopperend de letters in diverse richtingen te schuiven.

Een licht paniekgevoel bekroop me, maar gelukkig liet ik daarvan niets merken (dacht ik). Na meerdere schuifminuten en een enkele, zogenaamd behulpzame aanwijzing slaagde ik er tenslotte in de oplossing op kartonkaartjes leesbaar te maken. O wat voor de hand liggend en wat deed ik er lang over…. Shame on me! Als beloning kreeg ik alles keurig op Portugese tegeltjes, prachtig! (Waar die tegeltjes een plek krijgen is nog onderwerp van huiselijk beraad…) Zó verdién je dus je verjaardagscadeau, vertraagd, want ik ben natuurlijk al ‘lang’ weer op onzekere weg naar de volgende. Och, eigenlijk heeft het wel wat!

foto’s: xa9janblaauw, 9 augustus 2008