Met Schiermonnikoog hebben we een unieke relatie, maar een zwak hebben we ook voor dat veel grotere Texel. Toen de kinderen nog klein waren, lang, lang geleden, toen brachten we menige vakantie door op het 'schapeneiland' met die vreemde schuurtjes. Later verkasten we naar Schier vanwege de verkeersveiligheid voor spelende kinderen. Op Texel kwamen we dankzij goede vrienden pas in de zomer van 2002 weer terug, toen de eigen nood in Noordhorn hoog was (overlijden moeder, uitdijend conflict met bevoegd gezag), een toevluchtsoord. In 2007 kregen we de kans van dezelfde vrienden nog eens vier weken te genieten van de Texelse gastvrijheid. En nu? Zo maar een dagje in februari 2011, de rustigste vakantiemaand wat toeristen betreft. Goede vriend M., niet alleen een kei in het verzamelen van AH-voetbalplaatjes, gaat op werkbezoek naar Den Burg. "Ga je mee?" Dat is niet aan dovemansoren gezegd. Een dagje uit, een welkome 'break'! Bijpraten in de auto, sneller als ooit tevoren met de boot over, eerste Texel-halte: DEN BURG!
 
Terwijl M. zijn werkopdracht uitvoert, slenter ik door de hoofdplaats die me in de loop der jaren vertrouwd is geworden. Weinig toeristen in februari, maar druk is het er wel. In het centrum bijvoorbeeld waar de slopers van Jager (Midwolde) geen steen op elkaar laten van het 'oude' gemeentehuis. (Nee, geen flauwe grappen over het ontbreken van treinen op Texel…)
 
Sloopwerk is altijd indrukwekkend, wat dat betreft kan ik nog steeds met kinderlijke belangstelling kijken naar deze klussen, waarbij de slopers met enig (verondersteld…) welbehagen de grond gelijk maken met welk gebouw dan ook. Van het gemeentehuis is alleen een hoop puin over, en verwrongen staal. Ik hoop dat er iets moois, iets intrigerends voor terug komt. Gelukkig, het openbaar toilet staat er nog, een uitkomst!
 
Al lanterfantend kom ik op de Keesomlaan, waar oud-Scheemter Jan Heethuis woont, niet meer werkzaam in het onderwijs, al heel wat fysieke aanslagen overleefd hebbend. Even kijken hoe het met hem is? Geen reactie op herhaald aanbellen, helaas. Jan heeft geen spreekuur en ik ben zo stom geweest zijn telefoonnummer thuis te laten liggen… Volgende keer dan maar, zo mogelijk.
Eens kijken of M. klaar is met zijn werkbezoek. Juist als hij mij probeert te bellen, zet ik hem op de kiek… We gaan een HEMA-hapje eten en kiezen dan voor Oudeschild, de haven.
 
In de haven, hoe betrekkelijk rustig dan ook, is altijd iets te beleven. Bootjes en boten bekijken, zoals hier de TX 24, waar nettenonderhoud wordt gepleegd.
 
En aandacht voor de huismeeuwen van de haven die ten gerieve van de onregelmatig verschijnende fotografen zo lang mogelijk op hun paal of kaderand blijven zitten. Je moet ze met enig misbaar wegsturen om de meeuwenwiekslag vast te leggen…
 
M. kent het verhaal van de opstandige Georgiërs niet, we gaan derhalve een bezoekje afleggen aan de erebegraafplaats op het mooiste deel van het eiland. Er liggen verse bloemen bij het gedenkteken, de Georgiërs worden gelukkig niet vergeten. Wat een tragedie in die laatste oorlogsmaand, april 1945. Voor eilanders, voor Georgiërs, voor Duitsers… En zelfs op 5 mei was er nog geen eind aan de oorlogshandelingen. Stil stappen we in en rijden langs de oostkant naar De Cocksdorp, het vuurtorengebied met dat brede strand.
 
Om uiteenlopende redenen (o.a. een creatieve echtgenote en juttersdrang…) vergaart M. op dat onbevolkte strand diverse resten van touw, garens etc. Uit solidariteit blijf ik niet achter, altijd bereid waar en hoe dan ook de creativiteit te stimuleren.
 
Nieuw voor mij is de LOVE ROCK aan de rand van het Cocksdorps
trand. Origineel of niet, in de buurt van Valentijnsdag verdient deze steen een plekje in de eregalerij van Texelbeelden. Bij deze!
We gaan terug langs de westkant, kijken nog even in Den Hoorn met het bijzondere, witte kerkje en gaan dan naar de boot. Dag Texel, bedankt en graag tot een volgende keer!

xa9foto's: jan blaauw, 15 februari 2011