Het blijft een vreemde zaak voor mij, dezer dagen…. Ik ben meer in het Rijk van Nijmegen dan in mijn woonplaats Noordhorn, hoewel ik gewoon thuis ben en slechts in gedachten meeloop. Gisteren gebeurde dat al tijdens die warme eerste dag van Elst, vandaag is het niet anders op die nauwelijks minder warme dag van Wijchen. Ik kom nog steeds niet los van die vierdaagse wandelhappening, ook al heb ik daar sinds 2004 nog nauwelijks een voet gezet. In 1987 liep ik mijn eerste Nijmeegse Vierdaagse, redelijk goed voorbereid, al wist ik nauwelijks wat me stond te wachten. Ik kende het gebied niet, de routes evenmin, je moest uitvinden waar je het beste kon pauzeren, etcetera. Ik was destijds in goede wandelconditie, zodat ik telkens vlot binnenkwam. De derde dag zelfs al om half twaalf in het bekende FLAL-tempo, grotendeels meegewandeld met een dóórlopende Fin… Dat ik toen echt genoot, kan ik niet zeggen. Later werd dat anders. Je liep meer met collega-wandelaars, het werd socialer, je wist waar je langs kwam, je overzag het beter. Tot en met 2003 ging het goed (al liep ik in 2002 niet vanwege het overlijden van mijn moeder), in 2004 werd het een desastreuze Driédaagse. Ik moest na een pijnlijke derde dag afhaken met een ernstige blaasontsteking. Koorts, kon niet of nauwelijks meer plassen, over en uit. In 2005 ging deelname door persoonlijke omstandigheden op het laatste moment niet door. Daarna heb ik de pijp aan Maarten gegeven wat het wandelen betreft (al zei ik er meteen bij: Zeg nooit 'nooit'….)
Nu eerst deze dagen maar meewandelen, in gedachten… De duizenden deelnemers in stilte en op afstand ondersteunen, hopen dat het een feest blijft tot en met vrijdag, tot en met de intocht op de Via Gladiola… En dan?




Verdiende pauze tijdens de eerste wandeldag in het Wapen van Elst, samen met Jacob Klompien. Met hem heb ik vele Vierdaagsen en andere wandeltochten gelopen. In 2003 onze laatste gezamenlijke Nijmeegse Vierdaagse. Jacob werd niet lang daarna (opnieuw) ernstig ziek, belandde in het ziekenhuis en overleed begin november aan kanker. Een onvoorstelbaar verlies, vooral voor zijn vrouw Joke en dochter Esther. In 2004 miste ik hem natuurlijk, zeker ook in Nijmegen en eigenlijk "komt Jacob nog regelmatig langs". Onmisbare herinneringen!