Citaat:

‘Wat waren uw gevoelens, toen u het dagboek van Anne las?’
(..)
‘Ik vond het jammer dat ik zo weinig over uw andere dochter te weten ben gekomen. Ik bedoel’, zei Regina ontzet, toen ze zichzelf hoorde spreken, ‘zij was toch ook een kind van u.’
Ze had niet verwacht dat Otto Frank zo spontaan zou reageren en overeind zou springen; ze wilde hem vertellen dat ze hem niet had willen krenken en hem geen pijn had willen doen, dat ze, toen ze "Het Achterhuis" van Anne Frank had gelezen, zelf nog een onwetend, nieuwsgierig kind was geweest. Maar ze kon de verklarende woorden die in haar hoofd rondwoelden niet uitspreken. Otto Frank schoof zijn stoel naar achteren, liep snel om het tafeltje heen, ging achter Regina staan en boog voorover. Daarna drukte hij haar tegen zich aan en gaf haar een kus. Ze, voelde, toen er tranen in haar opwelden, ook de zijne.
‘Dank je wel, Regina, dat je dat hebt gezegd’, fluisterde hij. ‘Ik heb er zo lang op gewacht om dat eindelijk eens te horen zeggen. Ik lijd er zeer onder dat iedereen het over Anne heeft en niemand ooit Margot noemt. Margot was een fantastische meid. Zo ruimdenkend, zo vol begrip en bescheiden. Ik heb haar die hele tijd nooit horen klagen. We konden zo goed met elkaar opschieten. Ze was een echte dochter van haar vader.’
Nadat hij weer was gaan zitten, vertelde hij met de bezetenheid van iemand die de vloed van zijn herinneringen te lang heeft tegengehouden over zijn andere, zijn oudste, vergeten dochter, over wie hij alleen nog met de paar mensen wilde praten die zijn beide kinderen hadden gekend. Hij gaf Regina toegang tot alle hoekjes van het Amsterdamse achterhuis waarin de dingen zich hadden afgespeeld waarvan de mensen weet meenden te hebben, en hij sprak met een rust alsof de tijd een vader vertroosting en inzicht kon schenken.’

Uit: "Ergens in Duitsland" – STEFANIE ZWEIG – blz.182/183 – uitg. Atlas, 1998 – ISBN 9025422888