Het rondlopen met je camera, het maken van foto’s, het is eigenlijk voortdurend verwonderen! Je gaat ‘anders kijken’, preciezer waarnemen, ogen in je rug crexc3xabren, etc. Niet alleen grootse beelden, juist ook het kleine verbaast, dat ene bloemetje dat nieuwsgierig aan de noordkant van de schutting een kijkje komt nemen, de wesp op de aster, heen en weer zwiepend in de harde wind, dan weer tot rust komend, maar steeds onbeweeglijk zitten blijvend…. De kleur die afwijkt van de omringende tinten, of juist daarmee overeenstemt… De vorm die eigenzinnigheid verbeeldt, lxc3xa9ven in talloze varianten, als je ze maar wilt zien. Ik geef het toe, meestal ga ik er ‘in gedachten’ aan voorbij. Een heel enkele keer gebruik ik mijn ogen waarvoor ze toch xc3xb3xc3xb3k zijn bedoeld: nauwkeurig kijken naar de ‘little things’. Dan geniet ik, en verwonder me….